අරුණ ජයවර්ධනගේ මාරියා දැකලා නැති නිසා හරියටම කියන්න බැරි උනත් ,මං හිතන්නේ චත්‍රගේ වැඩේ තමයි මේ අවුරුද්දේ වැඩේ. කෙනෙක් ලියලා තියනවත් දැක්කා මම , සිනමාව ගැන ඉගෙනගන්න කෙනෙක්ට ප්‍රවේශමෙන් අධ්‍යනය කරන්න පුලුවන් පෙළපොතක් තමා "ආයූ".චත්‍රගේ පියාගේ කතා වස්තුව , රංගන ශිල්පීන්ගේ ප්‍රතිභාව ,කතාන්දරයේ ගලා යෑම සහ නොබිඳීම , ආයූ නම් චරිතයේ සම්බන්ධය , එකිනෙකට විසිරුණු සිද්දීන් හී සම්බන්ධය ,සංගීතය එක්ක බැඳුනු සංස්කරණය. ආයූ පොහොසත් කරන්න දායක උනූ කරුණු.
ඒත් හැම දෙයක්ම අභිබවා කාලිංග දේශප්‍රියගේ කැමරාකරණය මාව විස්මයෙන් ඔසවා තැබූවා. නිෂිගේ ගාලූ මුවදොර ආරම්භක දර්ශනයෙන් ඇරඹුනු ඒ මායාමය ප්‍රවීණත්වය චිත්‍රපටයේ අවසන් දර්ශනය තෙක් නොනැසී පවත්වා ගැනීමම ම ප්‍රාතිහාර්‍යක්. මුහුදු රළ , ළා පැහැයෙන් මියෙන ඉර, කටුක අව් රශ්මිය , වැල්ලේ ජීවිතය , රිද්මාන්විත සංගීතය , දුමෙන් මත්වන නෙත් සඟල යන සියල්ලක්ම කාලිංගගේ කැමරා කාචයෙන් දස දහසක ප්‍රේක්ෂකයන් පිනවන්නට වරම් ලැබුවා.
ආයූ නැවත වරක් බැලීමේ උනන්දුවෙන් සිටීන මට ඒ සඳහා පොළඹන හේතු දෙකකි.
පළමුවැන්න කාලිංගගේ කැමරාකරණය සහ ආලෝකකරණය නැවත අත්විදීමේ කෑදරකම . දෙවැන්න දශකයකට පමණ ඉහත
" මූඩ් ෆික්ස් කරන්න මරු ඉඟුරු" යැයි ලිවු සැන්ඩ්‍රා මැක්ව නැවත වරක් රීදී තිරයේ දැකීමට ඇති උවමනාව.
No comments:
Post a Comment