2009 අවුරුද්දේ අන්තිම කාර්තුව වෙනකොට මට පත්තරකාරයෙක් වෙන්න ඕනැමයි කියලා මනෝ විකාරයක් වැළඳුනා. ඒකට ප්‍රධානම හේතුව උනේ ඊළාම් යුද්ධය ජයග්‍රාහී විදියට අවසන් කරපූ මහින්ද රාජපක්ෂ මහාරජාණන්ට අඳින්න පටන් ගත්තම අවධීයේ අතිශය එ.ජා.ප ලෝලීයකූ වුනු මගේ අප්පච්චි ගෙදරට ලේ රතු පැහැති හෙඩිමක් සහිත "ලංකා" පත්තරය ගෙන ඒමයි. ඒ වෙනකොට චන්දන සිරිමල්වත්ත ප්‍රධාන කර්තෘ ධූරය දරපූ "ලංකා" පත්තරය ප්‍රබල ආණ්ඩූ වීරෝධී මතයක් නිර්මාණය කරමින් සිටි අවධියක්.
මාව මුලින්ම උද්දීපනය කරේ පත්තරේ ලිපි බොහෝමයක් එකල රචනා කළ අසංක සායක්කාර විසින්. ඒවෙනකොට දිග කොණ්ඩයක් හිස මුදුනේ තියාගෙන පත්තර පිටූ පුරවපූ මේ වාමාංශික ලියන්නාව මට තවත් අවුරුදු ගාණක් අමතක කරන්න බැරි උනා.
බොහෝමයක් දේශපාලනික , විවාදශිලී , විවාදාත්මක ලිපි ඔහූ අතින් රචනා වූනා. වීනී හෙට්ටිගොඩ අතිශයින්ම දේශපාලනික කාටුන් හරහා රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට පහර ගසමින් සිටියා.
මේ සියල්ලක් මධ්‍යයේ සොළොස් වියැති මා විස්මයට පත් වී සිටියා.
මෙවන් වයසම මේ සා දේශපාලනික උනන්දුවක් හෝ ඇල්මක් තිබිය හැකි දැයි අහන මහත්වරු ඔය ප්‍රශ්නයම ලක්මාල් ධර්මරත්නගෙන් අහන්න. එයා කියයි සයිමන් නවගත්තේගමගේ "සාපේක්ෂණී" කියවනකොට එයාගේ වයස .
මං ආපහු කතාවට එන්නම් !!
ලංකා පත්තරේ නිතරම අමූතූ දේවල් ලීවා. ඒ කාලේ මුළු රටක්ම රාජපක්ෂවරුන් උඩ දාන වෙලාවක " ලංකා " ඔවුන්ට එරෙහිව හිටගත්තා. රටක් වන්දනාමාන කරන පවුලට මේ පිටූ 15 පත්තරය අභියෝග කරා. දේශපාලනික අරමුණ මොකක් වුනත් ඒ නීර්භීතබව මාව තිගැස්මකට ලක් කරා.
ලංකා පත්තරේ 2010 ජනාධිපතිවරණයට පෙර තිබුන මේ හෙඩිම මගේ මරණය වෙනක් අමතක නොවෙන දෙයක් වෙන්න පුළුවන් . ඔවුන්ගේ එක ලිපියක එකල පාර්ලිමේන්තු කථානායක ධූරය දැරූ වි.ජ.මු ලොකුබණ්ඩාර නොහොත් දැන් ඉන්න පුංචි නංගීලා මල්ලීලා දන්න විදියට උදිත ලොකුබණ්ඩාරගේ පියාණන්ගේ මුල් අකුරු වලට ලබා දුන් තේරුම වූවේ
වි = විජ්ජාවෙන්
ජ = ජනතාව
මු = මුලාකල
ලොකුබණ්ඩාර නමිනි. ඔවුන්ගේ හෙඩිම වූවේ විජාවෙන් ජනතාව මුළාකල ලොකුබණ්ඩාර .
" ලංකා " නිසා මගේ පත්තරකාරයෙක් වීමේ සිහිනය යම් තාක් දූරට දළු ලෑවත් , ඒක වැඩෙන්න අවශ්‍යය පෝර සහ ජලය ලබාදුන්නේ ප්‍රවීණ පුවත්පත්කලාවේදි ගුණදාස ලියනගේ එහෙමත් නැත්නම් පත්තර භාෂාවෙන් ගු.ලි. එතුමා කිසිම දවසක මට මුණ ගැහිලා නොතිබූනාට මම දහම් පාසල් පුස්තකාලේ තිබිලා එතුමා විසින් කලකට ඉහත රචිත "පුවත්පත් කලාවේදය " නම් වූ පොත් පිංච කියවන්නට ලැබුනා. දහම් පාසල් පුස්තකාලේ අය කරන දඩ රුපියල් පහ සතිය ගාණේ ගෙව ගෙව මම ඒ පොත ළඟ තියාගත්තා.
ලිපියක් ලියන ආකාරයෙ , කරුණු පෙළගැස්වීම , ප්‍රවෘත්තියක සහ විශේෂාංග රචනයක ඇති වෙනස , ප්‍රවෘත්තියක් රචනා කිරිමේ තාක්ෂණික ක්‍රම ශිල්ප , පුවත්පතකට ලිපියක් යැවිමේදි අනුගමනය කළ යූතු ක්‍රියාමාර්ග මේ සියල්ලක්ම එතුමා පොතේ අකුරක් නෑර විස්තර කරන්නට යෙදුනා.
අඬන්න උන්න මිනිහට ඇඟිල්ලෙන් ඇන්නාක් වාගේ මේ පොත මං මගේ ආධ්‍යාත්මික බයිබලය වගේ ආරක්ෂාව කරන්නට උනා.පුංචි පුංචි විශේෂාංග කොටස් මම තනියම ලියන්න පටන් ගත්තා. මගේ මුල්ම පාඨකයා වුනේ තාමත් මගේ හොඳම පාඨකයා වෙන මගේ සහෝදරියයි. මුලින්ම අපි දෙන්නා සඟරාවක් හදන්න ගත්තා. මම කතා ලියනකොට , නංගී චිත්‍ර ඇන්දා , අප්පච්චි අඩුපාඩූ කීවා , කියවන්න කම්මැලි අම්මා " ආ..බෝම හොඳයි කියලා හිනා උනා."
ගුණදාස ලියනගේ මහත්මයාගේ ඉහත කී පොතේ පෙරවදනේ අපූරු සටහනක් මෙන්න මේ විදියට තිබුනා.ඒකෙන් මගේ හිතට ඊයම් බරුවක් තිය උනා.
මේ සටහනට පාදක වෙන්නේ ගුණදාස ලියනගේ මහත්මයා ආධූනිකයෙක් විදියට එකල ටයිම්ස් සඟරාවේ ප්‍රධාන කර්තෲ ධූරය දැරූ ඩී.බී ධනපාල මහතාව මුලින්ම මුණ ගැහුනූ මොහොත පිළිබඳව .
" මම ටයිම්ස් කන්තෝරුවේ ඇතුළේ ඉදගෙන ඉන්න අතරේ ඩී.බී ධනපාල මහත්මයා මං ළඟට ආවා. ආ..මේ ළමයාට පත්තරකාරයෙක් වෙන්න ඕනලූ නේද ?? එහෙම කියලා ධනපාල මහත්මයා පැය භාගයක් විතර පත්තර රස්සාවේ නරක පැත්ත ගැනම මට විස්තර කීවා. ඒත් කෝම හරි මට පත්තරකාරයෙක් වෙන්නමයි ඕන.එතුමා කතාව නතර කරනකොට මම උත්තර දුන්නා."
2010 මාර්තු වෙනකොට මාත් කෝම හරි පත්තරකාරයෙක් වෙන්න ඕනැයි කියලා තීරණයක් ගත්තා.
මීළඟ කොටසින් : ලාංකීය චිත්‍ර කතා කලාවේ දැවැන්තයා බඳූ දයා රාජපක්ෂයන් හා සම්මුඛ වීම සහ සිබිල් වෙත්තසිංහ පරිච්ඡේදය .
Comments
Post a Comment