මේ මගේ "පත්තරකාර හීන" කතා පෙට්ටියේ අන්තිම කතාව. පත්තරකාරයෙක් වෙන්න පටන් ගත්ත මගේ ගමනේ වර්තමාන සැතපුම් කණුව. ජීවන හුස්ම වැටුනොත් දශකයක් හෝ තවත් මෙතැනින් එහා සැතපුම් කණුවක් දිහාටවත් ඇවිදින්න පුළුවන් වේවි මට , අපි හැමෝටම. එතෙක් මේ අවසන් පරිච්ඡේදය ලියමින් මේ විදියට මම පෑන බිමට අතාරින්න තීරණය කරා. පත්තර හීනයක් ඇතුළේ හිර වෙලා තද වෙලා හුස්මක් පොදක් නොවැටෙනා තැනක උන්නූ මට "අධ්‍යාපන පොදු සහතිකපත්‍ර උසස් පෙළ" කියලා මහා බාධකයක් 2013 අවසානයට මුණ ගැහෙනවා. ලංකාව වගේ රටක දක්ෂ ක්‍රීඩකයන් විනාස වෙන්නේ , කලාකරුවන් මියදෙන්නේ , ගායකයන් ගායනය නවත්වන්නේ , ව්‍යාපාරිකයන් මහා සිහින අත්හරින්නේ ඔවුන්ගේ ජිවිතේ අවසන් කාලේ නෙවෙයි . ඔවුන් යාන්තමින් කර දඬු උස් මහත් වෙමින් උ.පෙළට ඉඳගන්න මොහොතේ. ඒ විභාග භීතීකාවෙන් නිර්මාණශීලිත්වය , නිදහස් චින්තනය වගේ අගයන් (values) අමු අමුවේ විනාස කරනවා.මාත් ඒ සමාජීය ප්‍රකම්පනයේ වින්දිතයෙක් . මගේ පත්තර සිහිනේ සිව්වසරකට හාන්සි වෙන්නේ ඒ ආකාරයට. මගේ උ.පෙළ ජිවිතයම නොනැවතුන දුම්රියක්. මුලින් කීව විදියට ඉදිරි දශකයේ හුස්ම ඉතිරිවෙලා තිබුනොත්...