There's nothing to hide

If we think that God almighty is the one and only creator of all this, Humanity, Languages, lifestyles, philosophy of life, perspectives variation, and mental strength should happen under his knowledge. As a society, we had sophisticated discussions about behavioral changes, inconsistency in life philosophy, and human targets since our school day. But do we have enough discourse about “Mental strength and depression ”.

I’m not here elaboratively discussed any matter of that, because the first thing I’m not an expert of this and other one is people should commencing that discussion with yourself.

Be aware of your mental strength my dear friend!!!,

Yes, it wasn’t easy, we haven’t that practice listening to ourselves (For your intuition) . If you think about yourself, you probably spend the most time in your life with another person. Your time on social media can tell the truth about this. But at the end of the day before your bed, just rethink if have you paid 10 minutes for your sole, If it’s not just changed it. Because in this fast-paced lifestyle you are most likely to lose yourself. Which is one of the main characteristics of a consumerist and commercial economy.

When I was 15 or 16, My father gave me a drama script, It was written by Mr. Henry Jayasena in the late 50’s. The seed of the play was the change in the thinking of the people who had the “Bodim” and ‘Chamari” tradition when the rural people migrated to Colombo in the late 50’s. The name of the play was “Janelaya”. It was there that I first understood the confusion caused by mental stress, mental pressure, and agony.

I added one phrase from that play, here below for realized depth of stress caused by work and education. Keep in mind this drama was produced in near 1965, With all these competitive needs just imagine how big the pressure can be now.
"අනේ මට නම් බෑ තවත් පාඩම් කරන්න. මගේ ඔලුව ඇතුළ කකියනවා. පුපුරන්ඩ වගේ. මට කිසිම දෙයක් ගැන කල්පනා කරන්න බෑ. මට ඕන මේ හිරෙන් නිදහස් වෙලා යන්න. මට දැන් මොනා උනත් කමක් නෑ.මට නෑ.ජිවත් වෙන්න ආසාවක්."

first scene , page number 19.

you might be an alpha male with a 6’3” height and 200 pounds weight. But still, your mental strength could be low. It’s not about your physical strength, it’s all about your way of thinking. Even if you have billions of dollars in your account still you could be depressed (A better example was Linking park). Even if you’re a beggar again you can feel depressed.

In short, I, who am writing this article on my laptop on a Sunday afternoon, and you who are reading this article while sipping a cup of hot tea on the same evening will feel the same depression. So first accepted who you are. Acceptance would cure so many problems in your life.

Then talk ….talk talk talk talk talk….

Please talk with someone. Because we need you. we need your spirit , we need your strength, we need your knowledge and we need your smile for the betterment of the world. This someone could be your parents, girlfriend or boyfriend or even one of your friends. Be open and talk. I learned this matter when I closely dealt with people. When you open up, even the controversial issues hidden in your mind will loosen up and give you relief. < p>fact : Remove all the toxic thoughts and persons.

Do what you love, and find a good hobby. Being with that. Write something, have a good trip, have a chat with you’re old school friend, cuddle your pet, help your mother for a while, go a short distance on a bicycle, have a simple conversation with a small kid, and remove the lust. Keep feeling your life with fresh air and good thoughts.

Life isn’t treated equally, Nothing wasn’t equal. Everything has a biased proportion. be conscious of that. First, try to train your mind instead of manipulating others. Don’t expect anything from anyone. Keep your mind as a lotus leave. Don’t let anything pull you down.

Before I ended up, Two years ago one of my schoolmates (a junior student) was suicide. As soon as the news came that “he had hanged himself”.I asked the messenger,” Hasn’t he told anyone his problem” ??

Messenger’s answer was “He hasn’t said a word for the past week.”

Don’t close your door to anyone. Not all knockers are beggars.

Walking as an intern

Exactly one year ago today , I received my

first professional opportunity from MAS Holdings. Prior to this opportunity, Yes !! I did several part-time but, in professional view, it was my very first job.

university students, we had to overcome a mandatory obstacle: our internship.This semi-academic structural evaluation has been designed to build students' industrial-based knowledge. In addition, this training session enhanced the student’s real-world working ability. Because quite frankly, all the theories and concepts were just stored in books, not in practical scenarios .

since that is so , we couldn’t neglect those academic parts. What if , we do need fundamentals for expanded evolution in any stream.However, as an undergraduate ,I faced two interviews and at the end of my second interview , they offered me an admin internship with a little allowance. Prabath once phoned me and explained the job description

I was so happy ,I still remember I wrote this line in my diary with a happy face.

MAS offered me a chance ,I’m so excited."

it is , yes!! I was so excited and hesitated. At the end of all the HR documentation , they sent me to a designing center called "Ayathi" , At that time, Mr. Manjula Gunawardana was my reporting manager(until his migration) and Mr. Eranga Fonseka was General Manager for entire Intimates clusters.

job wasn't as pleasant as I thought , Most of the admin functions , payroll systems, and even company culture were completely foreign to me. In the very first two weeks ,mostly I did lots of things that were not even close to my academic field (Data Science). Within a two weeks , I was desperate and hopeless , I phoned one of my best friends. He told me, "Let’s be patient ."Don’t make any decision at the moment."."

".

Things were getting worse day after day . I sat in front of the office computer and mapped some drivers' routes and checked their payments via the transport payment system .Some days they advised me to stay until 10 PM. At that time, I was in Bambalapitiya, and mostly it was midnight when I went to the accommodation on the transport from Biyagama. I started to talk to myself .

"You don’t need a undergraduate to do these simple tasks, A person with a general education is quite enough for this . I need to get out of this. "

The next morning , I went straight to my manager and I explained my concerns. He listened to all my sorrows .Finally, he raised his voice.

" Son, I did understand your passion and vision , but as your industrial mentor, my advice was don’t quite ,It’s not the answer . Firstly, try to get used to these admin functions, then do the experiments using your statistical knowledge. "

He gave me access to all the admin functions, including costing details, invoices, and budgets.

Then I changed my career path , I did both jobs with a positive mindset. The first one was kind of a business analyst role. I was doing analytical things, dashboard creation and data visualization . The second one was a conventional admin role. But this time I didn’t flop . I was happy and energetic. Because I learnt the value of the learning process . Normally, if you're in an internship, you have to do lots of things . Yes, it might be beyond your scope, but who cares? You are at the very beginning of your career, so you have lots of time . As a result, immerse yourself in any challenges.

Honestly, in my MAS internship, I had to do so many "Kade" jobs , but now when I’m turned back to that time, I didn’t count those tasks as "kade" jobs. I said those were like new experiences.

Hey!! I’m not a man who give proper guidelines for anyone. But If your undergraduate who hasn’t any working experiences . First rid of your pride. Open your mind to learn and accept . Then keep moving with positive vibe. Wait one more thing .

"Keep good friends with your circle. Your circle of friends doesn’t have to be huge. But it should be steady and truthful. Fortunately I had a such a circle. "

Don’t panic and change your plans at any moment. Always remember that flowers take time to bloom.

හුණුපිටියේ පුවත්පත් ප්‍රේමය...

ලිවිම සහ කියවීම මාහට උරුම කරවූවේ මාගේ පියාය. වසර ගණනාවක ඇවෑමෙන් තවමත් එහි ක්ෂය නොවූ අංශූ මාත්‍රයන් මා හා බැඳි පවති.මෙම බ්ලොග් සටහන පවා එහි එක් අවක්ෂේප කුඩකි.

මාගේ පියා මින් දශකයකටත් එපිටින් වූ යම් දිනක රතු පැහැතී අකුරෙන් මුද්‍රිත "ලංකාදීප" නම් වූ බරැති තීන්ත සුවඳ පහව නොගිය පත්‍රයක් ගෙනවිත් කියවිම සඳහා මා නිරායාසයෙන් යොමු කළේ ය. එයට පෙර ලංකා , රාවය , ලක්බිම , දිවයින සහ අනිද්දා මගේ දෑසට අසූවූ පුවත්පත් නාමයන් ය. කෙසේ හෝ ලංකාදීප පුවත්පත යම් මුද්‍රණාලයක මුද්‍රණය කලේ නම් , එකී පුවත්පත් සමාගමෙන්ම මුද්‍රිත කහ පැහැති පසුබිමේ රතු පැහැයෙන් මඳක් ඇලවූ හෙඩිමක් සහිත "විජය" නම් වූ පුවත්පත සෑම සඳු දිනකම සිය අත් බෑගයේ සඟවා ගෙන පැමිණෙමින් මගේ මව මා පත්තරකාරයෙක් වීමට අවශ්‍ය උත්ප්‍රේරකය ලබා දුන්නේ ය.

මා පත්තරකාරයෙක් සහ කාටුන් ශිල්පියකු වීමට දැරූ උත්සහය මෙන්ම එකී සිහිනය බිඳ වැටිම " Dreams were perished " නමින් කෙටි ලිපියකින් මා මීට පෙර විස්තර කොට ඇත . මෙකී සටහන අවසන එයද , පාඨක පහසුව තකා අමුණා තබන්නෙමි.

එනමුදු , අද දින මාගේ ප්‍රේමණීය මතකාවර්ජනය විටෙක මවක් , විටෙක ගුරුවරියක් මෙන්ම විටෙක පෙම්වතියක් මෙන් මා සැනසූ මාගේ හිතාදර කඩදාසිමය මිතුරිය උදෙසායි . ඈ අන් කිසිවකු නොව හුණුපිටිය හරස් පාරේ අංක 22 දරණ ස්ථානයේ රංජිත් විජේවර්ධනයන්ගේ අනුදැනුම මත මුද්‍රණය වූ "විජය" පුවත්පතයි. මා මුලින්ම විජය පුවත්පත අතපත ගාමින් ආලය කරන්නට වූවේ 2006 වසරේදිය. එතැන් සිට 2013 තෙක් මා නොකඩවා විජය පාඨකයකු වුනෙමි. සෑම සතියකම මගේ මව මාහට පුවත්පත ගෙනත් දුන්නෙමි. එය ඇගේ රාජකාරිඋඅ හා සමානව නිශ්චිත වූ සිදුවීමකි. ඉහතකී සත් වසර පුරාවට පියල් උදය සමරවීරගේ "මල්මාමාගේ" සිට හිඟුල්වල දිසානායකයන්ගේ "රජ්ජුරුවෝ මං" දක්වා චිත්‍ර කතා හා මා සමවැදුනෙමි. මෙගා ටෙලි බඳූ චිත්‍ර කතාවේ එක් කොටසක් අවසානයේ අනෙක් කොටස අරඹන තෙක් මා නියපොතු සපමින් කාලය ගත කළෙමි. කුඩා දරුවකු ලෙස මා මුලින්ම පුවත්පතේ චිත්‍ර සහ කාටුන් වෙත ආසක්ත වූ අතර එකල එහි සමන් කළුබෝවිල නම් දක්ෂ චිත්‍ර ශිල්පියකුද විය. "විජය" කතු මඬුල්ල ඉතා දක්ෂ අයුරින් ඔවුනගේ ලිපි අතර උක්ත චිත්‍ර ශිල්පීන්ගේ මන බඳනා සිතුවම් එකතු කළේ ය. එකී පිටු සැකැස්ම ඔවුනගේ සහෝදර ළමා පුවත්පත බඳු වූ ලේක්හවුසියේ පැරණි මුද්‍රණාලයෙන් නිකුත් වූ "මිහිර" පුවත්පතේ කිසිකලක නොතිබිනි. විජය සෑම විටම පාඨකාගාරයට නවමු අත්දැකීමක් හුරු කළේ ය.මෙම ව්‍යාපෘතිය රොශාන් වටවල පුවත්පතේ සේවය කරන සමයේ පවා දක්නට ලැබිනි.

විජය පුවත්පතටම ආවේණික වූ විශේෂාංග රාශියක් එකල විය. මුල් පිටේ හලලියේ කරුණාතිලක (නමේ දෝෂයක් වී නම් සමාව අයැදමි.) රචනා කරමින් රූ ගැන්වූ සක් හඬ චිත්‍ර කතාව , පුජ්‍ය වලස්ගල මයුරවංශ නාහිමිපාණන්ගේ ( උන්වහන්සේ කලකට පෙර අපවත් වී වදාළහ ) " නව සියවසට නව සංකල්පනා " ලිපිය සහ ඒ හා අළලා පියල් උදය සමරවීර ඇඳි හුරුබුහුටි සිතුවම, ප්‍රබෝධ කහඳගමහේ ලිවූ "ගිං ගඟ අද්දර නිවාඩුව " නම් ලිපිය , ප්‍රවීණ මාධ්‍යවේදී ලුසිත ජයමාන්න විදෙස් පුවත් සේවාවන් කළඹමින් එහි පුවත් සිංහල භාෂාවට පෙරළමින් රචනා කළ විදෙස් විත්ති හා එකල ඉරිදා ලංකාදීප ප්‍රධාන කර්තෘත්වය දැරූ ආරියනන්ද දොඹගහවත්තයන්ගේ ළමා නවකතාව එකී විශේෂාංග වලින් ප්‍රධාන තැනක් ගත්තේය.මෙහි දොඹගහවත්තයන්ගේ නවකතා පසුකලක පොත් වශයෙන් ද පළ විය. බෙරගල කන්දේ නිධානය එයින් වඩාත් ප්‍රචලිත වූ කතාමාලාවයි.

අන්තර්ජාලය හෝ සයිබරය පිළිබඳව ඡායාමය දැනුමක් නොතිබූ දසවියැති මාගේ මුළු මහත් සතියකම විනෝදය ,දැනුම සහ රසකාමීත්වය ගැබ්වූ කලා මාධ්‍යය "විජය" පුවත්පත විය. මා ඇතුළුව අනූව දශකයේ උපන් පුවත්පත් සමඟ සිය ප්‍රේමණීය ජීවිතය ගෙනියාවූ සෑම අයෙකුටම මෙය පොදු කරුණක් යැයි මම සිතමි. එකම ලිපිය මා සියවතාවක් කියවමින් රසවින්දෙමි . මාගේ සමීපතම මිතුරන් මා වෙත දමාගසන්නා වූ සොඳුරු චෝදනාවක් වන්නේ මා ලොව සිදුවූ විශේෂිත සිදුවීම් සිදූවු කාල සීමාවන් සහ ඒවාට නිරාවරණය වූ මිනිසුන්ගේ නම් ගම් මතකයේ තබාගැනිමට ආයාසයෙන් උත්සහ දරන බවයි. නමුත් සැබැවින්ම මා සතුව එවන් මතකයක් පවතිනම් එයට බලපානා වූ පරම හේතුව උක්ත සඳහන් කළ " විජය" පුවත්පතේ එකම ලිපිය දහස් ගණනින් සතිය පුරා කියවිමයි.

මෙය මා නොවළහා කිව යුතු සත්‍යයකි .මාගේ ජිව්තයෙ යම් අයුරකින් හෝ කලාකාමි විතැන් විමක මායාමය හේතු සාධකය කුමක්දැයි අයෙක් ඇසූවිට උක්ත අකුරු තුන මා පෙන්වනවා නිසැකය. මක්නිසාදයත් "විජය" යන්න මා එතරම් ආස්වාදයට ලක් කළ කරුණක් විමයි. මා වයසින් මුහුකූරා යන කළ විජයට ලිපි යැවිම ආරම්භ කළ අතර එලෙස මා යැවූ මුල්ම ලිපිය "සුන්දර කොරල්පර" ලෙස නාමකරණය විය. එය මම 2010 ජුලි මස ලියාපදිංචි තැපෑලෙන් විජය කතු මඬුල්ලට යැවූවෙමි. එම ලිපිය එකල එහි සේවය කළ ගයත්‍රී සමරවීර නම් මාධ්‍යවේදීනිය භාරයේ යවන ලදි. ඇගේ උපකාරය මත එම ලිපිය අගෝස්තු මස අඟහරුවාදා දිනයක පුවත්පතේ පළ විය. මා සතුටෙන් පිම්බෙමින් ප්‍රීතිමත් විය.

දැනට ජිවිතයේ විසි සතරවන විය පසුකරන මා තවමත් මෙලෙසින් මගේ ළමා කාලයේ ප්‍රියතම පුවත්පත පිළිබඳ වර්ණැති මිශ්‍ර හැඟිමකින් කතා කරන්නේ මන්ද ??.

මක්නිසාදයත් , එකී පිටු කිහිපය ගුරුවරයකු තරම්ම මා පරිපුර්ණ කළ නිසාවෙනි. භෞතික මට්ටමේ ගුරුවරයකු කලින් කල වෙනස් විමට ප්‍රවණතාවක් තිබුනද " විජය" පුරා සත්වසරක් සිය ගුරු භූමිකාව මැනවින් ඉටු කළේ ය. ඔවුන් 2011 වසරේ හඳුන්වා දුන් " දැනුම නිධානය" නම් සඟරාමය නව අත්හදා බැලිම හරහාද පෙර නොවු විරූ දැනුමක් සහ විනෝදාස්වාදයක් මාහට ලැබිනි. එය ජගත් විශ්ව කෝෂයකි.දරුවන්ට නොමිලේ ලෝකය හා යාවිමේ මාර්ගයකි.

මෙය මාගෙ පසුතැවිමේ ශෝක පණිවිඩයයි පසුගිය සිව් වසර පුරා මා කොළඹ ආසන්න කොට ජිවත් වුනෙමි. මාගේ විශ්ව විද්‍යාල සමයේදි පවා මම "විජය"කාර්‍යාලයට පියමැනිමට ප්‍රිය කළෙමි. විවිධ කාර්‍යන් සඳහා ගංගාරාමය අසළට ගමන් කළද මගේ පැරණි මිතුරිය මට කුමන හෝ අයුරින් මඟ හැරුනි. ඒ හේතු කොට මගේ විජය කාර්‍යාල චාරිකාව සහ මගේ කුඩා කළ පෑනෙන් සටන මෙහෙයවූ වීරවයන් දැකබලාගැනිම නුදුරේ ඉටුවන තෙක් මෙකී අකුරු ඇමිණුමට මා මගේ සිත නැඹුරු කරගත්තෙමි. සිද්ධියෙන් සිද්ධිය ඇමිණුම් කොට මා මෙම සටහන මෙලෙසින් අවසන් කරන්නෙමි.

"නුඹට ප්‍රාණයක් නොමැති බව මම දනිමි.නුඹ ආශ්වාසයක් හෝ ප්‍රාශ්වාසය සිදු නොකරන බව මම දනිමි. ඔබගේ මුද්‍රිත තීන්ත සුවඳ හැරෙන්නට ජීවමය ගන්ධයක් නැති බව මම දනිමි, නමුත් දහසක් වූ කලාකාමී සිත් සහ අත් නුඹව පරිපූර්ණ මඟපෙන්වන්නෙක් කළේ ය. පුරා වසර හතක් නුඹ එකී මඟපෙන්වන්නා වෙමින් මා ගැඹුරු දියෙන් එතෙර කළේ ය. "විජය" නම් වූ මාගේ පූරාණ ප්‍රේමවන්තිය නුඹට ස්තුති !!! මාව මිනිසෙකු කරාට.